جویای کرامت خداوند

جویای کرامت خداوند

ای آنکه به انتظار رحمت بنشستی
جویای کرامت خداوند بنشستی

یک عمر اسیر بغض و کین بودی تو
در طاعت شیطان رجیم بودی تو

هر بار کسی عمداً و سهواً برنجاند تورا
یک لحظه خیال انتقام رها کرد تورا؟!

هر جا که نشستی ز او بد گفتی
در غیبت او آنچه نباید گفتی

اکنون بیا خلق خدا شاد بکن
وز بخشش خود یک گره ای باز بکن

گر طالب بخشش خدا هستی تو
محتاج و فقیر درگهش هستی تو

باید که ز خلق بخشنده شوی تو
آزاد ز هر خشم و غضب باشی تو

تا آینه ی قلب تو زنگار گرفت است
جاری شدن رحمت الله محال است

شعر از فرشته پوستی